maandag 6 juni 2011

Chillen in Beit Jabri

Als toerist schaats je over de oppervlakte van een land. Wat onderhuids speelt ontdek je alleen als je er woont. En dan nog hangt het er van af wat je wil zien. Voor ons als toeristen was Syrië een verademing. Het voelde veilig. Het was niet vercommercialiseerd maar wel cultureel verfijnd. Wat vooral in het oog sprong was een economische welvaart op een kleinschalig, fijnmazig niveau. Eigenlijk zoals ik het in mijn eigen land zou willen zien. De Syriërs bleken ontwikkeld, leken tevreden en deden zich binnen hun eigen cultureel religieuze context zelfbewust voor. Waar in ons land de agressiviteit in het oog springt waarmee culturele en religieuze verschillen gepresenteerd worden, leek het alsof in Syrië mensen in harmonie naast en met elkaar leven. Dat Syrië geregeerd wordt door één familie is niks nieuws onder de zon. In welk land in de Arabische wereld is dat niet zo? Dat er aan de poten van die dynastieën gezaagd wordt en dat machthebbers in paranoïde waanzin te keer gaan is eigenlijk ook niets nieuws, toch? ‘s Lands wijs ‘s lands eer, denk je, het zal wel altijd zo blijven. Maar is dat wel zo? Toen ik de eerste dag dat ik in Syrië was deze jonge mensen zat te tekenen had ik graag willen weten wat belangrijk voor hen was en natuurlijk voelde ik ook de onredelijke jaloezie van een ouwe taart die alles al weet, kent en denkt te hebben gezien en die ineens bij anderen hoop meent te ontdekken.

1 opmerking:

  1. In de laatste maanden heb ik veel over Syrië geleerd dankzij http://damascusgaygirl.blogspot.com vandaag om 8 uur verscheen het bericht op haar blog dat Amina Arraf was opgepakt in Damascus. Ik hoop er het beste van voor haar en haar naasten.

    BeantwoordenVerwijderen