Er wonen nog maar een paar Joden in Damascus, maar al in Bijbelse tijden was de stad een belangrijk centrum van Joodse cultuur. Later kwamen de Sefardische Joden er nog bij. Zij werden door de Turkse heersers in bescherming genomen toen ze de Spaanse en Portugese Inquisitie ontvluchtten. In de Bab Tumawijk van de oude stad (waar deze tekening gemaakt is) is de ‘Ilfrange’ synagoge van deze ‘buitenlanders’ nog te vinden. Relaties tussen Moslims en Joden zijn altijd goed geweest. Tot na de val van het Ottomaanse Rijk toen de regio versnipperde en in chaos verviel. Echter de meeste Joden zijn in de 19de eeuw om economische redenen uit Damascus vertrokken: de handel was ingestort en de stad verarmd. De verhouding tussen Christenen en Joden is van het begin af aan minder goed geweest. In de muur rond de oude stad is nog het raam te bewonderen van waaruit Paulus in een mand aan de gram van de Joodse gemeenschap zou zijn ontkomen. Paulus predikte immers dat Jezus de Messias was waar zij op zaten te wachten: mooi niet dus. Daarna hadden de Christenen het op de Joden voorzien. Het culmineerde in 1840 toen de Joodse gemeenschap de beschuldiging in de schoenen kreeg geschoven van ‘rituele moord’ op Christelijke zuigelingen en de daarmee samenhangende dood van een Franse missionaris (Unholy War, D. Kertzer over het kerkelijk anti-semitisme). Momenteel is men met steun van de vermaledijde Bashar Al Assad bezig met de restauratie van de Racqy of Al Raqi synagoge in het kader van: hoe klein de religieuze gemeenschap ook is ze heeft recht op een plaats in de gemeenschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten