Ervaringen en geruchten

Alle toeristen ‘doen’ ongeveer dezelfde bezienswaardigheden en de chauffeurs en gidsen komen elkaar dan ook telkens tegen. Op deze tekening zien we onze chauffeur Ibrahim ervaringen uitwisselen met een collega op een terras bij de ruïnes van Sirgilla. Ze hebben reden tot ongerustheid. Het is al een paar weken hommeles in de zuidelijke stad Da’raa. Angst dat de onlusten zich over het land zullen uitbreiden is reëel. De dag ervoor heeft de bevolking van Aleppo president Bashar Al Assad het voordeel van de twijfel gegeven in een enorme uitbarsting van steun. Het begon in de nacht. Ik werd wakker van getoeter op straat. Mijn kamergenote zei onmiddellijk: ‘het is een huwelijk’. Maar het klonk niet feestelijk. Ik sprong uit bed en zag nog net een paar auto’s voorbij snellen waar jonge mannen uithingen die op kwaaie toon leuzen riepen. Echter al snel volgden auto’s met vlaggen en portretten van Bashar en een waar volksfeest barstte los dat de hele nacht duurde. Al Jazeera berichtte de volgende dag dat het regiem de demonstratie had georganiseerd. Dat kon er bij ons niet in omdat het te spontaan was overgekomen. Maar de geruchtenmachine was in gang gezet en zou niet meer stoppen. Berichtgeving die per SMS en mail uit Nederland kwam strookte niet met wat wij beleefden. Het zorgde wel voor twijfel en onrust. Ibrahim wist er ook het fijne niet van of wilde het ons niet zeggen. Zeker was dat hij en zijn collega’s bang waren voor hun werk als er een negatief reisadvies zou worden uitgevaardigd en de toeristenstroom zou opdrogen. Dat gebeurde uiteindelijk ook. Onlangs gaf het regiem de schuld aan de gidsen dat er geen toeristen meer naar Syrië komen: ze zouden te duur zijn geworden.

Idlib

Ten westen van Aleppo ligt op een kalkstenen plateau de provincie Idlib waar maar liefst 700 dode steden en nederzettingen stammend uit de Romeinse en Byzantijnse tijd verspreid liggen. In dit vruchtbare gebied streken gepensioneerde Romeinse soldaten neer om te boeren. Zij bouwden villawijken die blaakten van rijkdom en welvaart omringd door olijfboomgaarden, graanvelden en druivenranken. De eigenzinnigheid van de bewoners uitte zich niet alleen in de stijl van hun woningen. Zij hingen ook snel een nieuwe godsdienst aan: het Christendom. Echter na de 5de eeuw werd de streek getroffen door aardbevingen en epidemieën en vervielen de nederzettingen tot ruïnes. Tussen de olijfbomen zijn nog steeds de resten van villa’s en kerken te zien. Soms staan alleen de stenen deurposten nog overeind zoals op ‘de kop van het paard’ dat hoog boven de Orontes rivier uittoornt. Daar ontmoette ik een jonge boerin die met haar dochtertje op weg was naar huis. De oogst van haar wandeling, een grote bos vers gesneden look, droeg ze bovenop het hoofd. Haar dochtertje was een ketting van margrieten aan het vlechten. Het was een idyllisch tafereel. Ze vertelde dat zij en haar man behalve 100 olijfbomen ook schapen en geiten bezaten. Voor deze kleinere boeren is het zo belangrijk dat de subsidiekraan niet wordt dichtgedraaid dat de Bond van Keuterboeren onlangs heeft laten weten dat ze alleen hun steun aan oppositie groepen willen geven als ze die garantie nu al krijgen.

Zuilzitten

Rond het begin van onze jaartelling was Syrië een Romeinse provincie. Het lag in de rafelrand van het Romeinse Rijk. Daardoor liep het misschien wel achter wat betreft de nieuwste mode in hebbedingetjes, maar was daarentegen trendsetter in alternatieve bewegingen. Het Christendom was er bijvoorbeeld al een hippe ‘lifestyle’ toen in Rome Christenen nog dierenvoer waren. Één Syrische Christen uit de Oudheid die reeds tijdens zijn leven bekendheid kreeg door zijn ascetische heiligheid was Simeon. Op een gegeven moment werd hij de toeristen die hem bezochten zo zat dat hij besloot om bovenop een zuil te gaan zitten. Hij bracht er de rest van zijn leven door onder het motto: als het wereldse gedruis niet horizontaal verlaten kan worden dan maar vertikaal. San Simeon maakte zo de nieuwe godsdienst onsterfelijk populair. De restanten van de vier basilieken die rond de zuil werden gebouwd zijn nog steeds een populaire plek voor Syriërs van alle gezindten om de vrije vrijdag door te brengen. Men laat zich er graag vereeuwigen ‘en famille’. In de achtergrond liggen de met sneeuw bedekte bergen van Turkije. Dit deel van Syrië vormde met de streek net over de Turkse grens één provincie tot de Fransen zich ermee gingen bemoeien.

Landbouw

De basis van het Romeinse dieet was ooit: wit brood, olijfolie en rode wijn. De koloniën moesten er voor zorgen dat men in Rome er altijd genoeg van had. Syrië leverde de grondstoffen voor al deze producten. Het werd zelfs de graanschuur van het Romeinse Rijk genoemd. De Romeinen zelf zijn in de nevelen der tijd verdwenen en door erosie en klimatologische omstandigheden is de graanoogst niet meer wat het geweest is, maar olijfboomgaarden zijn er nog in overvloed. Het is lente en het jonge groen komt op in de zorgvuldig van stenen ontdane akker. Op de achtergrond één van de vele olijfboomgaarden en in de lucht een Saker valk die een nest met jongen te voeden heeft op de nabijgelegen rotsige heuvel.

De bakkerij van Sirgilla

Overal langs de weg zijn eettenten van heel groot tot heel klein waar bezoekers kunnen genieten van de keuken van Syrië die zowel uitgebreid als eenvoudig is.
In dit openlucht bakkerijtje in Sirgilla worden de heerlijkste broden en pizza’s gebakken.