De smaak van Damascus

Ter voorbereiding van onze reis stelde ik een ‘reader’ samen waarin in korte stukjes de ‘Arabische Lente’ werd ‘verklaard’. Ik had Syrië gegoogled om uit te vinden of de geest van de revolutie daar ook had postgevat. Het enige wat ik vond waren een paar opruiende stukjes van oude Syrische revolutionairen die al jaren in het Westen woonachtig waren en een kakelverse website uit Beiroet van mensen die van daar uit een graantje probeerden te pikken uit de revolutionaire trog van Egypte en Tunesië. Geen berichten uit Syrië zelf. Maar Syrië, las ik, was dan ook volgens Westerse bronnen een gevaarlijke politieke en economische uitzondering. Het ging zelfs zover dat Amerika export van communicatiesoftware naar dat land verboden had. Dus de Gigi Ibrahim’s van Syrië zouden het een stuk moeilijker hebben. Ik moest het bij de voorbereiding over een andere boeg gooien. De beste manier bleek door het lezen over de gerechten die daar geserveerd worden en de verhalen die er omheen gesponnen zijn. Damascus, taste of a city, van Rafik Schami is zo'n boek.