Bedoeïen, de nomaden van het Arabische schiereiland, trekken allang niet meer op de ouderwetse manier rond op zoek naar water voor hun kamelen. Vanaf de vijftiger en zestiger jaren zijn ze onder druk van maatschappelijke en politieke omstandigheden min of meer sedentair geworden. In Syrië eindigde hun traditionele bestaan vanwege de grote droogte van 1958 en 1961. De bedoeïen proberen nu als boer in hun levensonderhoud te voorzien of zijn naar de steden getrokken. Er zijn er ook die veehouders zijn. Zij trekken naar gelang het seizoen in een bepaald gebied rond met kuddes schapen en geiten. In de Bedoeïen dorpen staan langs de weg de tenten keurig ingepakt, al of niet op trailers, klaar voor de volgende trek. En dan is er ook nog de politiek. Engeland en Frankrijk hebben na de ondergang van het Ottomaanse Rijk het Midden Oosten opgedeeld in machtzones en daaruit zijn weer staten ontstaan. Deze bedoeïen vrouw, die mij achterdochtig maar geïnteresseerd in de gaten houdt, moet het daar mee doen. Haar ‘Familie’ is verspreid over het Arabisch Schiereiland. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, ware het niet dat tegenwoordig ook nomaden een paspoort moeten hebben. Wat dat betreft heb ik als ‘erkend’ toerist het makkelijker. Intussen wordt de situatie er niet beter op in Syrië. Er wordt van alles geventileerd op het internet en de TV, maar wat er werkelijk aan de hand is blijft onduidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten