Toerisme is op de keper beschouwd toch maar een vreemde aangelegenheid. Als toerist ga je ergens heen omdat ‘het leuk lijkt’. Meestal heb je er over gehoord of gelezen. Het prikkelt je fantasie. Je rijdt rond en bezoekt van te voren bepaalde plekken. Tijdens de duur van je verblijf ben in een bubbel geconcentreerd op het innemen van indrukken. ’S Avonds in het hotel ben je vaak het meeste alweer kwijt. Ik ben met deze Blog begonnen vlak nadat ik uit Syrië terug kwam. Bij de eerste paar tekeningen die ik op de Blog zette had ik niet zoveel te vertellen. Alles was nog te vers om het een plaats te kunnen geven. Ik was meer geïnteresseerd in wat er in Syrië gebeurde dan wat ik er zelf had beleefd. Eigenlijk schaamde ik mij. Mijn toeristische aandacht leek frivool in vergelijk tot de ernst van wat er gaande was. Ik moest mijzelf voorhouden dat 'ons' Syrië wel degelijk echt was. Gaandeweg zijn mijn indrukken gaan kristalliseren. Nu zijn er drie lagen waar ik uit put: de tekeningen die ter plekke gemaakt zijn, de verhaaltjes die na afloop opgetekend zijn en de voortdurende ontwikkelingen. Deze gelaagdheid is in veel van de oude gebouwen waar ik heb zitten tekenen letterlijk terug te vinden. Zoals in deze Madrasa Halawiye uit 1124 waar in de muur nog de treden van een trap te zien zijn uit een oudere tijd toen het de kathedraal van Sint Helena was. Is het een ‘trompe d’oeille’ of echt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten