Langs de kant van de weg

Toen ik nog jong was, noemde ik mezelf geen toerist maar ‘reiziger’ omdat ik mijn duim opstak en wel zag waar ik uitkwam. Tijdens het liften was ik voornamelijk op mensen gericht: liftgevers, toevallige ontmoetingen en andere reizigers. Voor het eerst als toerist in een ‘geheel verzorgde reis’ ( http://www.hetvliegendenijlpaard.nl ) was ik vooral gefixeerd op monumenten en andere materiële zaken. Met mensen buiten ons groepje had ik nauwelijks contact. Toen ik nog liftte zag ik monumenten of bijzondere gebouwen bij toeval of mistte ze omdat ik niet wist dat ze er waren of niet kon duiden. Zo zouden deze lemen gebouwtjes in de woestijn mij ontgaan zijn. Wij zagen ze bij toeval vanuit onze luxe bus en vroegen Ibrahim om er te stoppen. Het lag er verlaten bij. Verwonderd liepen we er omheen en keken door de vensters. Medereiziger Willem gaf mij uitleg. Het waren een in aanbouw zijnde bijenkorfwoningen. Hele dorpen bestonden vroeger uit deze bijzondere gebouwen. Bijenkorfhuizen zijn opgetrokken uit blokken gedroogd leem met stro erin verwerkt voor de samenhang. De koepels maken het gebruik van hout voor de dakconstructie overbodig. Daardoor kan het weinige hout dat beschikbaar was gebruikt worden voor niet dragende constructies. Het leek erop dat alhoewel er overal in Syrië een ware ‘building boom’ aan de gang is, de bouw toch kleinschalig van opzet blijft. Erg mooi is deze toevalstreffer wel.